نمادپردازی در رمانهای سیمین دانشور

نماد ابزاری است که برخی از نویسندگان افزون بر انعکاس امور درونی و ذهنی و حالات روانی و عاطفی خود،آن را برای زیبا و مؤثرتر کردن وعمق بخشیدن به آثارشان و نیزگریز از فشار سانسور حکومتهای استبدادی، به کار می گیرند. سیمین دانشور به عنوان یکی از نویسندگان برجسته معاصر، آثار ارزنده ای آفریده است که با اقبال خوانندگان رو به رو شده و جایگاه ویژه ای را برای او رقم زده اند؛ بویژه سه رمان او، سووشون، جزیره سرگردانی و ساربان سرگردان جزو پرخواننده ترین و جذابترین رمانهای امروز به شمار می آیند. مسأله مورد بررسی در این جستار، وجوه و ابعاد نمادپردازی در رمانهای سیمین دانشور وتحلیل تحولات نمادپردازی او از زمان انتشار سووشون(1348) تا زمان انتشار ساربان سرگردان(1380) با تأکید بر همین سه اثر است. دانشور در این رمانها در بیشینه عناصر داستانی اعم ازشخصیت، زبان، حوادث و زمان و مکان نمادپردازی کرده است. به طور کلی، سیر نمادپردازی دانشور از« سووشون» تا« ساربان سرگردان»،سیری است از سادگی و استواری و روشنی، به غموض و پیچیدگی.